We kunnen onze kapotte onderdelen alsmaar blijven vervangen, maar waar ligt de grens? Kunnen we ook beter leren waardig afscheid te nemen van het leven? In alle samenlevingen vinden we ideeën over goed en slecht doodgaan. Hoewel er veel verschillen zijn, blijken de overeenkomsten misschien wel groter: iedereen is bang om alleen te sterven, onverwachts en ver van huis. U zit er misschien niet op te wachten, maar u gaat ook een keer dood. Mensen zien sterven als heel iets ergs, terwijl het natuurlijk gewoon bij het leven hoort. Zodra mensen horen dat ze doodgaan worden ze al heel verdrietig. Doodgaan is niet alleen je laatste adem uitblazen. Het is ook een beleving.
De bomen dorren in het laat seizoen,
en wachten roerloos den nabijen winter.
Wat is dat alles stil, doodstil, ik vind er
mijn eigen leven in, dat heen gaat spoên.
Ach, ‘k had zo graag heel, héél veel willen doen,
wat verzen en wat liefde, want wie mint er
te sterven zonder dees? Maar wie ook wint er
ter wereld iets door klagen of door woên?
Ik ga dan stil, tevreden en gedwee,
en neem geen ding uit al dat leven meê
dan dees gedachte, gonzende in mij om:
Men moet niet van het lieve dood-zijn ijzen:
de dode bloemen komen niet weêrom,
maar Ik zal heerlijk in mijn vers herrijzen.