Ik wil u meenemen naar een streek waar de tijd maar moeilijk vat op lijkt te krijgen. Op zoek naar die wispelturige verleidster: het avontuur. Niemand weet meer precies waar de droom ontstond, de droom die uiteindelijk de steen zou worden en die nu alweer langer dan zestig jaar in de Julianastraat het hart van Enter regeert. Ik heb het over het huis waar ik opgroeide in de Julianastraat. Enter gold binnen het toenmalige Oversticht als een hoogst interessant buitenbeentje. En binnen de essen rondom het dorp ontstond er een al even eigenzinnig cultureel leven. De mensen hadden een cultuur geschapen, een wijze van omgang waarin wellevendheid, ondernemingslust en liberalisme de toon zetten. De Enterse handelaren moesten zich kunnen handhaven in allerlei kringen en culturen, ze moesten geestig zijn en ieder moment met een sterk verhaal, een woordspeling of een vrolijk lied tevoorschijn kunnen komen.

Enter is een dorp met een lange kerkelijke traditie, een Hollandse bestuurstraditie en een sterk gevoel voor autonomie. Aan het begin van de vorige eeuw zouden de eerste sporen van verval al zichtbaar worden, maar voorlopig liepen allerlei onzichtbare draden uit heel noord en west Nederland naar Enter. Lange tijd waren ze onzichtbaar, maar nu treden ze zelfbewust naar voren: de mensen uit Enter. Tot nu toe werd er vooral over hen geschreven, het waren observaties van buitenstaanders, nooit de ervaringen van de mensen zelf. De tijd is dus rijp om een aantal verhalen te vertellen van de Entersen zelf. Er zijn er reeds een aantal gepubliceerd, een veel groter aantal heeft deze kans nog niet gehad door velen gelezen te worden. In hun diversiteit vormen de verhalen de weerslag van invloeden en impressies die zijn geschreven door mensen die in Twente zijn opgegroeid en met beide benen in de Twentse cultuur staan, maar die tegelijkertijd binding hebben met de Nederlandse cultuur. Zij schrijven verhalen over het land dat er niet meer is, ze beschrijven een landschap waar ze geen deel van uit maken.